We wcześniejszym poście opisaliśmy zwiedzanie Parku Güell w tradycyjny sposób, tak jak proponuje nam większość przewodników turystycznych dostępnych na rynku. 

Po tamtej wizycie pozostał w nas spory niedosyt. Pomimo rozczarowania docenialiśmy urok tego miejsca, wyczuwaliśmy jego ogromny potencjał, który został przyćmiony przez tłok i gwar. 

Mimo, że w Barcelonie byliśmy zaledwie trzy noce  postanowiliśmy podejść do Parku po raz drugi, tym razem po naszemu.

Na szczycie Parku Güell - panorama miasta

Na szczycie Parku Güell - panorama miasta
Oficjalne zwiedzanie parku odbywa się w godzinach 08:00-21:30. W godzinach tych za wejście należy uiścić opłatę 7,5 euro. Dowiedzieliśmy się, że poza tymi godzinami zwiedzanie jest nadal możliwe i to za darmo. Dla nas oznaczało to tyle, że od 21:30 do godziny 08:00 można poczuć się jak na własnym podwórku - bez ochroniarza, który zazdrosny jest o Salamandrę, bez czekania w kilkumetrowej w kolejce na dotknięcie ceramicznej płytki, którą Gaudi prawdopodobnie wyłowił kiedyś w śmietniku. I nagle powraca jasność umysłu i chęć spenetrowania każdego zakątka parku.                 

Pan T. ku mojemu zaskoczeniu przewidział, że po 21:30 dowiemy się, ilu Barcelona skrywa rodaków. I rzeczywiście tak było, późnym wieczorem w Parku Guell jak grzyby po deszczu pojawili się Polacy. 

Przypadek? 

Na samej górze panuje bardzo lekki, nie-wielkomiejski klimat. Tu ktoś przysiadł z dzieckiem. Tam ktoś rzuca psu badylek. Obok nas rozsiadła się para z Niemiec, która dzięki bogu zamiast Bratwurstami zajadała się truskawkami. To zdecydowanie nieturystyczne miejsce na mapie Barcelony, w którym zwalnia czas. A my mamy okazję popaść w zadumę spoglądając na rozświetloną metropolię, która z daleka wydaje się być taka spokojna i niewinna. 

Na szczęście intuicyjnie wyposażyliśmy plecak w butelkę czerwonego wina, czipsy i kubek świeżych owoców kupionych rano na targu miejskim La Boqueria. 

To właśnie od tego momentu Barcelona zaczęła nas do siebie przywiązywać.